พืชศึกษาถั่วพูโรงเรียนวัดเขมาภิรตาราม

ชื่อสามัญ : Winged Bean
ชื่อวิทยาศาสตร์ : Psophocarpus tetragonolobus Linn.
ชื่ออื่น : ถั่วพู จีน ถั่วพูตะขาบ ถั่วพูใหญ่ กะเหรี่ยง-แม่ฮ่องสอนเรียกว่า บอบ่ะปะหลี
ถิ่นกำเนิด : แถบปาปัวกินี

ลักษณะทางพฤกษศาสตร์ ถั่วพูเป็นพืชล้อลุก ลำต้นเลื้อยได้ ใบออกจากลำต้นแบบสลับ ใบย่อย 3 ใบ ใบรูปร่างคล้ายไข่ป้อม ปลายและขอบใบแหลม ดอกเป็นดอกย่อยสีขาวอมม่วง ผลเป็นผักแบนยาวมี 4 ปีก ตามความยาวของฝัก ฝักยาวประมาณ 3- 4 นิ้ว ภายในมัเมล็ดกลมเรียบเป็นมัน สีขาว น้ำตาลดำ หรือเป็นจุด รากออกเป็นหัวมีปมอยู่ใต้ดินแต่ละปมมีขนาดใหญ่

ฤดูกาล : ตลอดปี
แหล่งปลูก : สามารถปลูกได้ทั่วประเทศไทย
สรรพคุณทางยา : หัว ใช้บำรุงร่างกาย แก่อ่อนเพลีย แก้ร้อนใน กระหายน้ำ แก้ไข้กาฬ ราก แก้โรคลมพิษกำเริบ ดีฟุ่ง ทำให้คลั่งเพ้อ ปวดท้อง ถั่วพูใช้รักษาสิวและโรคผิวหนังบางชนิด

การกิน : ฝักอ่อน ยอดอ่อน และดอกอ่อน กินเป็นผักสดจิ้มน้ำพริก ทำเป็นยำถั่วพู หรือนำไปลวกน้ำกระทิ ผัดกับน้ำมัน หั่นใส่แกงเผ็ด แกงไตปลา หรือทอดมันก็ได้

    

คุณค่าอาหาร : ถั่วพู 100 กรัม ให้พลังงาน 19 กิโลแคลอรี ประกอบด้วย น้ำ 93.8 กรัม คาร์โบไฮเดรต 2.4 กรัม โปรตีน 2.1 กรัม ไขมัน 0.1 กรัม เส้นใย 1.2 กรัม แคลเซียม 5 มิลลิกรัม ฟอสฟอรัส 43 มิลลิกรัม เหล็ก 0.5 มิลลิกรัม ไนอะซิน 0.8 มิลลิกรัม วิตามินบี1 0.35 มิลลิกรัม วิตามินบี2 0.14 มิลลิกรัม วิตามินซี 32 มิลลิกรัม